Stwardnienie rozsiane to bardzo trudna choroba. Dobre z pewnością przyniesie pacjentowi ulgę w cierpieniu i może powstrzymać rozwijanie się choroby. Dzisiaj o leczeniu stwardnienia rozsianego.Etiologia stwardnienia rozsianego
O wywoływanie stwardnienia rozsianego podejrzewanych jest wiele czynników zewnętrznych oraz genetycznych. Do końca nie wiadomo, które z nich faktycznie odpowiedzialne są za wywoływanie tej choroby. Lekarze podejrzewają, że może być to połączenie wielu różnych czynników.
Popularną teorią jest, ze SM wywoływane jest opóźnioną reakcją układu immunologicznego na utajone zakażenie retrowirusami. Inną zaś teorią jest powiązanie liczby zachorowań z odległością od równika, a co za tym idzie ekspozycją na działanie słońca, które pomaga w syntezie witaminy D w naszym ciele. Jest jeszcze wiele teorii mniej lub bardziej prawdopodobnych. Jednak jedno jest pewne, póki nie znajdziemy prawdziwej przyczyny choroby, to ciężko będzie z nią skutecznie walczyć.
Wikipedia i leczenie SM
Nie ma leku, który pozwoliłby na całkowite zatrzymanie postępu choroby i wyleczenie, jednak dostępnych jest wiele metod leczniczych, które mogą być pomocne. Terapie są zróżnicowane w zależności od typu choroby i występujących objawów. Leczenie pozwala odzyskać funkcje utracone w wyniku rzutu choroby oraz zwolnić rozwój choroby.
Poniższe terapie modyfikujące przebieg choroby zostały zatwierdzone przez zajmujące się tym organizacje, takie jak amerykańska FDA, europejska EMA czy japońska PMDA.
Interferony:
Pochodne ludzkich cytokin, które biorą udział w odpowiedzi odpornościowej.
Interferon beta-1a: (nazwy handlowe: Avonex, Rebif, CinnoVex).
beta-1b: (nazwy handlowe: Betaseron? w Europie i Japonii Betaferon?, Extavia?). Betaseron został dopuszczony przez FDA do leczenia remitująco-nawracającej wtórnie postępującej postaci SM.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Stwardnienie_rozsiane#Uznane_metody_leczenia
System immunologiczny czasami zawodzi
Nasz system immunologiczny ma za zadanie zwalczać wszelkie infekcje poprzez różne środki, którymi dysponuje nasz organizm. Przy każdym wykryciu potencjalnego zagrożenia lub wykrycia ciał obcych w obiegu naszego systemu organizm podejmuje czynności mające ochronić go przed rozprzestrzenianiem się zagrożenia. Podniesienie temperatury ciała, produkcja odpowiednich białych krwinek to tylko niektóre z naszych systemów obronnych.
Jednak zdarza się, że nasze ciało reaguje w ten sposób na komórki własnego ciała, traktując je jako zagrożenie stara się ich pozbyć lub zniszczyć. Taki stan nazywany jest chorobą autoimmunologiczną, to nic innego jak właśnie samoczynne niszczenie własnego organizmu niezależnie od woli pacjenta.